Bir zamanlar, Uzak Doğu'nun en kudretli imparatorluğu olan Pani-Kao Krallığı'nda kehanetler, ejderhalar ve tüm bunları sonuna kadar istismar eden bir grup dolandırıcı yaşardı. Krallığın en büyük hazinesi, efsanevi Kör Pirinç idi. Bu pirinçin taneleri o kadar kutsal ve anlamsızdı ki, yiyen kişi aydınlanır ama neyi fark ettiğini hemen unuturdu.
Bir gün, budala ama inanılmaz bir şansı olan Hu-Cha adlı bir adam, Kör Pirinç'in sahibinin en zengin ve en güzel kişi olacağı kehanetini duydu. Fakat bir sorun vardı: Pirinç, korkunç Altıgözlü Ejderha tarafından korunuyordu.
Hu-Cha, yanına iki sadık dostunu aldı:
Wu-Li, usta bir filozof ama derin düşünceler arasında sıkışıp hiçbir şey yapamayan adam,
Po-Mi, olağanüstü bir dövüşçü ama düşmanlarına karşı inanılmaz kibar olan bir kadın.
Ejderhanın yuvasına vardıklarında, Altıgözlü Ejderha'nın gerçekte bir muhasebeci olduğunu ve hazinesini kaydetmeden asla kimseye vermediğini fark ettiler. Ancak Wu-Li bu defa konuşmayı başararak şu gerçeği ortaya koydu: "Eğer hesap defterini unutursan, hazinenin sahibi sensin. Ama unutmayacağın için, aslında hiçbir şeye sahip değilsin."
Ejderha derin bir depresyona girdi ve hesap defterini yakarak meditasyon yapmaya karar verdi. Fakat tam o anda, Kör Pirinç'in bütün taneleri birer birer gökyüzüne uçup yok oldu.
Hu-Cha, Wu-Li ve Po-Mi, başarılı olup olmadıklarını anlayamadan krallığın yolunu tuttular. Ancak kasabaya vardıklarında şu şok edici haberi aldılar: Kehanetin ikinci bölümü unutulmuştu.
Meğerse Kör Pirinç'in sahibi en zengin ve en güzel kişi olacaktı, fakat pirinç var olmadığı için bu durum fiilen mümkün değildi. Halk bunu inanılmaz bir manevî başarı olarak görüp üçlüye tahtı sundu. Fakat Hu-Cha tahtta otururken, "Ben gerçekten de başarılı mıyım?" diye düşünerek aydınlanma yaşayıp her şeyi unuttu.
Böylece, ölümsüz Kör Pirinç Destanı, anlamlı ama bir o kadar da anlamsız bir zaferle son buldu.
Ve insanlar bu hikayeyi nesilden nesile anlatıp unutmaya devam etti.